D-day! De eerste keer intercity. Een dag waar we met z’n allen zo hard naar uitgekeken hebben. Zowel onze trouwe spelers als de coaches. Joachim kon er helaas niet bij zijn maar Fred was maar al te graag van de partij om Leyton, Teyla, Crevo en Yarno bij te staan. Ook Mark, een van onze begeleiders, was van de partij net als een mooie groep ouders en familieleden. Voor deze eerste wedstrijddag mochten we afreizen naar bowling Pottelberg in Kortrijk.
Omdat we nog met een standaard handicap moesten starten op deze eerste speeldag, was het niet makkelijk om de andere ploegen bij te houden. Zo verloren we helaas de eerste vier wedstrijdjes. Maar dit is zeker geen reden tot treuren. De manier waarop ze het alle vier accepteerden en positief bleven, daar kunnen veel volwassen bowlers nog iets van leren. Dankzij de heel erg positieve ingesteldheid en massa’s motivatie bleven ze ervoor gaan tot en met het laatste wedstrijdje. En met resultaat! Dit laatste duel konden we met glans afronden en zo onze eerste 2 punten mee naar huis nemen.
Vanaf volgende keer hebben we dus onze eigen gemiddeldes en de daarbij horende handicap. Tegelijk hebben we ook enkele dingen geleerd waarop we de volgende weken goed kunnen trainen. Zo heeft Crevo zich leren aanpassen. Yarno leerde dat hij zijn worp moet blijven verzorgen en hoe hij de richting van zijn bal goed kan bijsturen. Leyton leerde dat hij beter presteert als hij zich enkele ogenblikken concentreert vooraleer hij gooit. En Teyla leerde dat haar balansarm toch van nut kan zijn. Dat beloofd voor de volgende keer.
Ik zag een super gemotiveerd team. Ik zag ook 4 jonge bowlingspelers die een heel sportieve, volwassen indruk hebben gemaakt. Fantastisch om hier als coach te mogen op toezien.
